هوش زیست محیطی

هوش زیست محیطی

هوش زیست محیطی یعنی توانایی ما برای سازگاری با جایگاه اکولوژیکی مان در طبیعت. هوش زیست محیطی به ما اجازه می دهد تا آنچه را که در مورد تخطی های فعالیت انسان در محیط زیست یادگرفته ایم به کار گیریم و ضرر کمتری به طبیعت و محیط زیست خود وارد کنیم و یک بار دیگر به گونه ای پایدار در جایگاه خود که امروزه همه ی زمین را شامل می شود، زندگی کنیم.

 هوش زیست محیطی به ما اجازه می دهد سیستم ها را با همه ی پیچیدگی هایشان درک کنیم و فعل و انفعال میان چیزهای طبیعی و ساخته ی دست بشر را بفهمیم.امّا این فهم و درک نیازمند دریایی از اطلاعات است که یک مغز به تنهایی نمی تواند همه ی آن را در خود جا دهد. هر یک از ما نیازمند کمک دیگران هستیم تا ما را در پیچیدگی های هوش زیست محیطی راهنمایی کنند. بنابراین، چاره ای جز همکاری با همدیگر نداریم.

روانشناسان معمولاً هوش را به عنوان چیزی که در یک شخص منفرد وجود دارد می بینند. امّا توانایی های زیست محیطی که امروزه برای بقای خود بدان نیاز داریم فقط در یک هوش گروهی می تواند وجود داشته باشد. یعنی چیزی که تک تک ما یاد می گیریم و در آن خبره می شویم باید به صورت غیرمتمرکز در میان شبکه ی گسترده و پراکنده ای از مردم قرار گیرد.

روشی که حشرات با هم همکاری می کنند نمونه ای است که نشان می دهد هوش زیست محیطی می تواند بین ما پخش شود. در یک کُلنی مورچگان هیچ مورچه ای برتر از دیگران نیست یا دیگران را رهبری نمی کند (ملکه فقط تخم گذاری می کند)، در عوض هر مورچه از قواعدی ساده و بدیهی پیروی می کند. مورچه ها به روش های متعدد با یکدیگر کار می کنند تا اهداف سازمانی را به صورت خودکار تأمین نمایند. آنها با قواعد ساده ای نظیر دنبال کردن قوی ترین فِرمُون (فِرمُون ها مواد شیمیایی مترشحه ای هستند که عکس العملی را در سایر اعضای یک گونه جاندار موجب می شوند.) کوتاه ترین مسیر به یک منبع غذا را پیدا می کنند. هوش گروهی اجازه ی حصول یک هدف بزرگتر را با داشتن تعداد زیادی از بازیگران که قواعد ساده ای را دنبال می کنند می دهد.

وقتی بخواهیم اهداف زیست محیطی گروهی را بررسی کنیم قوانین گروه را می توان به شکل زیر خلاصه کرد:

1. متوجه باش چه اثراتی بر جای می گذاری.
2. از بهبودهایی که می شود انجام داد حمایت کن.
3. آنچه را یاد می گیری به اشتراک بگذار.