کسب و کار

تعریف کسب و کار

به طور کلی کسب و کار یک واحد سازمانی است که استراتژی مشخص و مدیری با مسئولیت فروش و سود آوری ، دارد و یا باید داشته باشد . از این رو یک سازمان واحد های کسب و کار معینی خواهد داشت که بصورت افقی یا عمودی با یکدیگر ارتباط دارند . برای مثال ، کسب وکاری است که باید جهت گیری های استراتژیک خود را برای مقدار زیادی محصول که در آن فعالیت می کند تعیین کند . و هر بازار محصولی ، عموماً استراتژی کسب و کار خود را دارد .

تعریف کسب و کار در شرکت فورد

برای مثال فورد کسب و کار های خود را بر اساس مناطق جغرافیایی نظیر انگلستان و چین ، بر اساس خود شرکت فورد و بر اساس مدیریت برند ها و زیر برند ها تعریف کرده است . در بین این برند ها ماشین هایی از قبیل فیوژن ، موستانگ و فوکس قرار دارند ؛ کامیون F 150 ، رنجر و ماشین های سری ای ، و نیز مدل های شاسی بلند فراری ، اکسپلورر و فراری هایبرید وجود دارد . در انگلستان فیستا ، موندیو  و گلکسی را دارد . و کسب و کار های مجزای برند هایی نظیر جگوار با زیر برند ماشین های اسپورت  S ، XJ  ،و XK را دارا می باشد. در واقع ، کسب و کار های چند گانه در بیشتر موارد به استراتژی های کسب و کار چند لایه نیاز دارند. برای فورد حداقل 5 لایه لازم است . اولین لایه برای سطح مدل است مثل فراری هایبرید.

دومین لایه ، استراتژی بازار محصولاتی نظیر فورد در ایالات متحده ، فورد شاسی بلند در ایالت متحده و ماشین های فورد در انگلستان خواهد بود.  

سومین استراتژی را می توان برای یک اجتماع جغرافیایی همچون کامیون های فورد در سر تا سر جهان در نظر گرفت. چهارمین لایه به بزرگترین گستره محصولات فورد مانند اتومبیل های فورد در دنیا اختصاص دارد و آخرین لایه متعلق به فورد به عنوان یک بنگاه مادر خواهد بود. هر یک از این استرااتژی ها با افزایش گستره هر چه بیشتر جنبه عمومی پیدا خواهند کرد.

تصمیم گیری در خصوص تعداد کسب و کارها

برای تصمیم گیری در خصوص تعداد کسب و کارها یک موازنه استراتژیک و سازمانی وجود دارد. به یک عبارت این تصمیم می تواند بنگاه مادر را ملزم کند که واحد های کسب و کار زیادی داشته باشد ، چون در آن صورت هر کسب و کار به بازار خود نزدیک خواهد بود و بطور بالقوه امکان توسعه یک استراتژی بهینه را خواهد داشت. از این رو ، یک استراتژی  برای هر کشور یا هر منطقه یا هر بخش عمده ممکن است مزایایی داشته باشد. با این حال ، تعدد بیش از حد واحد های کسب و کار از تأثیر آن ها می کاهد و استراتژی ها عملاً به برنامه هایی مبدل می شوند که فاقد صرفه جویی مقیاسی شده و نمی توانند از مهارت های استراتژیک بهترین مدیران استفاده کنند. نتیجه نهایی ، فشار زیاد برای جمع کردن کسب و کار ها درون نهاد های بزرگتر است.

واحد های کسب و کار می توانند از طریق پیوند با یکدیگر جمع بزرگ مهمی را بوجود بیاورند ، از استراتژی ها و بازارهای مشابهی بهره مند شوند و به هم افزایی دست یابند. کسب و کار هایی که برای توجیه یک استراتژی کوچک هستند لازم است با یکدیگر ترکیب شوند تا ساختار مدیریت آنها قابل حمایت گردد. ( البته دو واحد کسب و کار می توانند برای حفظ صرفه اقتصادی بعضی عوامل اجرایی نظیر نیروی فروش یا بعضی کسب و کار هایی که استراتژی کسب و کار و زمینه بازار مشابهی دارند ، کاندیدا های خوبی برای ترکیب و ادغام و اشتراک دانش هستند. یکی دیگر از انگیزه های ادغام ، تشویق هم افزایی در بین واحد های کسب و کار است آنگاه که هدف از این ترکیب کاهش هزینه ها یا سرمایه و یا بوجود آوردن یک مالکیت ارزشمند باشد.