رضايت شغلى

رضايت شغلى

مقصود از رضايت شغلى نگرش كلى فرد درباره ى كارش است. كسى كه رضايت شغلى او در سطحى بالاست ، نسبت به شغل يا كار خود نگرشى مثبت دارد. كسى كه از كار خود راضى نيست ( رضايت شغلى ندارد ) نگرشى منفى نسبت به شغل و به كار دارد. هنگامى كه درباره ى نگرش كاركنان بحث مى شود غالباً مقصود چيزى جز رضايت شغلى آنان نيست. در واقع در اين زمينه معمولاً اين دو ” رضايت شغلى ” و ” نگرش ” را به جاى يكديگر به كار مى برند.

عوامل تعيين كننده ى رضايت شغلى

اين پرسش مطرح است كه در رابطه با كارى كه شخص انجام مى دهد چه متغيرهايى تعيين كننده ى رضايت شغلى وى هستند ؟ مدارك و شواهد نشان مى دهد كه برخى از عوامل مهم موجب رضايت شغلى مى گردند. آنها عبارت اند از : معارضه يا گيرايى كار ، سيستم پاداش كه براساس عدل و مساوات قرار گرفته باشد ، شرايط كارى كه فرد را حمايت كنند و همكاران و ياران شغلى كه فرد را يارى دهند و پشتيبان وى باشند.

معمولاً كاركنان شغلهايى را ترجيح مى دهند كه بتوانند بدان وسيله براى بالا بردن مهارتها و تواناييهاى خود از فرصتهاى موجود استفاده كنند. و نيز شغلهايى را دوست دارند كه در آنها تخصص وجود داشته باشد ، آزادى عمل داشته باشند و درباره ى كارهايى كه خوب انجام مى دهند نتيجه به آنان داده شود. اين ويژگيها باعث مى شود كه فرد از نظر ذهنى احساس رضايت كند و كار را هماورد طلب بشناسند. شغلها يا كارهايى كه هماورد طلب نباشند موجب كسالت و خستگى فرد مى شوند و از سوى ديگر استيصال و احساس شكست به بار مى آورند. ولى اگر شرايط به گونه اى باشد كه ميزان هماورد طلبى شغل در سطحى متوسط باشد ، بيشتر كاركنان از انجام چنين كارى احساس لذت و رضايت مى نمايند.

نظر کارکنان در مورد سیاستهای ارتقاء مقام و پرداخت

كاركنان مى خواهند كه سياستهاى ارتقاى مقام و سيستم پرداخت به گونه اى باشد كه به نظر آنان عادلانه است ، يعنى داراى هيچ ابهام و گزارشات رمزى نباشد و پرداخت حقوق با نوع انتظارات آنان متناسب باشد. هنگامى كه كاركنان سيستم پاداش و پرداخت حقوق با نوع انتظارات آنان متناسب باشد. هنگامى كه كاركنان سيستم پاداش وپرداخت حقوق را عادلانه بدانند و معتقد باشند كه با توجه به سطح مهارت ، حقوق پرداخت مى شود ، رضايت شغلى افزايش مى يابد. به همين گونه كسانى كه باور داشته باشند يا چنين بپندارند كه سياست ارتقاى افراد براساس عدل و برابرى به اجرا در مى آيد در كار خود احساس رضايت بيشترى مى كنند.

كارگران همواره از ديدگاه راحتى فردى و تسهيلات يا تمهيدات موجود به محيط كار توجه مى كنند ، آنها ترجيح مى دهند كه محيط كار سالم ، بى خطر ، آرام ، تميز و بدون هيچ خدشه اى باشد.

سرانجام افراد از كار خود نتيجه اى بيش از پول دريافت مى كنند. براى بيشتر كاركنان ، كار چيزى بيش از پول است و مى تواند نيازهاى اجتماعى آنان ( روابط اجتماعى ) را تأمين كند. بنابراين هيچ جاى شگفتى نيست كه داشتن همكاران صميمى و پشتيبان زندگى موجب افزايش رضايت شغلى مى شود.