عوامل موفقیت مشارکت های راهبردی جهانی

عوامل موفقیت مشارکت های راهبردی جهانی

مقدمه

با فرض اینکه یک پیوند راهبردی دارای پنج پیش شرط که قبلاً بیان گردید ، می باشد. باز هم ضروری است که شش عامل اساسی زیر که برای موفقیت هر مشارکت راهبردی جهانی فوق العاده مهم است ، مورد توجه قرار گیرد. این عوامل موفقیت عبارتند از : مأموریت ، راهبرد ، روش اداره مشارکت راهبردی ، فرهنگ ، سازمان و مدیریت.

مأموریت 

مشارکت های راهبردی جهانی براساس وضعیت برنده – برنده ایجاد می گردند و هر یک از شرکا اهدافی را براساس نیاز ها و مزیت هایی که در برگیرنده منافع جمعی باشد پی گیری می نماید.

راهبرد 

یک شرکت ممکن است مشارکت های راهبردی جهانی جدا گانه ای را با شرکاء مختلف ایجاد نماید. این راهبرد باید به صورت جامع مورد بررسی قرار گیرد تا از تعارض ها اجتناب شود.

روش اداره مشارکت راهبردی

بحث و بررسی همه جانبه و رسیدن به اتفاق آرا باید شیوه عادی اداره مشارکت باشد. شرکا باید دارای قدرت تصمیم گیری و رأی برابر باشند.

فرهنگ

باید به ارزش های فرهنگی هر یک از شرکاء و ارزش های مشترک آنها اهمیت لازم داده شود.

سازمان 

ساختار ها و طرح های مبتکرانه ممکن است جهت برخورد با پیچیدگی مدیریت در چندین کشور مورد نیاز باشد.

مدیریت

مشارکت های راهبردی جهانی نیاز به شیوه تصمیم گیری متفاوتی دارد.

موضوعات اختلاف برانگیز را باید از قبل مشخص نمود و خطوط اختیارات روشنی را که منجر به تعهد کلیه شرکاء شود ، ایجاد کرد.

شرکت هایی که مشارکت های راهبردی جهانی را تشکیل می دهند باید عوامل فوق را به خاطر بسپارند. علاوه بر این ، مشارکت کنندگان موفق ، چهار عامل زیر را نیز باید مورد توجه قرار دهند : اولا ً ، علی رغم این حقیقت که شرکا اهداف مشترکی را پی گیری می کنند ، باید این نکته را به خاطر داشت که این مشارکت ها نیز نوعی رقابت است اما به شکلی دیگر ، ثانیاً ، هماهنگی کامل مهمترین معیار موفقیت نمی باشد ( برخی تعارض ها اجتناب ناپذیر است. ) ثالثاً ، کلیه کارکنان ، مهندسان ، و مدیران باید بدانند که چه وقتی همکاری خاتمه می یابد و رقابت آغاز می شود. بالاخره ، همان گونه که قبلاً اشاره شد ، شرکا باید این نکته مهم را بدانند که از یکدیگر یاد بگیرند.

موضوع یادگیری نیاز به توجه خاصی دارد. همان گونه که یک تیم از محققان بیان کرده است : چالشی را که هر یک از شرکا با آن مواجه است ، سهیم شدن در مهارت ها برای ایجاد مزیت نسبت به شرکت های خارج از مشارکت راهبردی و در عین حال اجتناب از انتقال کامل مهارت های اصلی به هر یک از اعضا می باشد. البته باید توجه کرد که این کار بسیار دشوار است و شرکت ها باید مهارت ها و فن آوری هایی را که می توانند به شرکاء خود منتقل نمایند ، انتخاب کنند. آنها باید از انتقال غیر رسمی و بدون قصد اطلاعات اجتناب کنند.